INFORMACIÓN

ESCOITAR / DESCARGAR

CARÁTULA DO DISCO

Como laboura a abella
zugando a mel pró alleo,
como na ovella infeliz
medra a lan pra istrano leito,
e o boi, xunguido ó arado
perpetúa o seu trafego,
arrecadando pró dono
o pan que ofrecen os eidos,
así traballan de cote
–parias de tódolos tempos–
os exércitos dos pobos,
os soldados verdadeiros.

Mentres na chouza indigente
rube unha oración ó ceo,
xuntando co esforzo a fe
nun porvir máis farturento,
e o brazo do proletario
brega sin cesar a eito,
os apostados no mundo
(eu non sei por que decreto)
pra irlles zugando o sudore
que outros van botando arreo,
non teñen máis inquedanza
que soster seus privilexos.

Defenden a lei vigente
que lles ampara o dereito
á folganza i a sumire
o sangue do pobo enteco.
Defenden a monarquía
–anacrónico esperpento–
porque trai de longas épocas,
da lobregueza dos tempos,
unha tradición de aldraxes
e unha historia de atropellos.

Defenden a igrexa porque,
pervertído-los conceutos
–da mesma sorte que as almas,
secas diante o misterio–
da relixión fan peldaño
dos apetitos noxentos,
e coidan que o cristianismo
naceu pra meterlles medo
ós que arelando justicia
van de cabeza ó inferno
si se negan a ser carne
de cañón dos fariseos.

Defenden a aristocracia
(unha caterva de necios)
porque tódolos parásitos
se entenden entre eles mesmos.
Defenden a autoridade
porque nela ten sustento
a transgresión que os validos
fan da lei e do dereito.

¡E malia quen turbar ouse
o orde dos cimenterios!

Tamén aparece en:

Lembranza