INFORMACIÓN

ESCOITAR / DESCARGAR

CARÁTULA DO DISCO

Compañeiro Daniel, de vida innumerable
como os astros do ceo e os camiños do mar,
na tebregosa noite da patria inhabitable
témoste no recordo coma unha luz albar.

A ti falo, Daniel, morto lonxe da terra.
Es noso, e a túa luz aluma a escuridá
que nos deixou a historia de tres anos de guerra
en que os lobos mataron a luz e libertá.

Compañeiro Daniel, as pistolas sonaban
e enloitaron cunetas con sangue loitador.
As pistolas sonaban e os bandidos berraban
a terríbel victoria do odio e do terror.

E ti fúcheste lonxe predicar no deserto
pra erguerdes un exército que endexamais loitou.
E morriches un día sin veres entreaberto
o camiño da volta que a túa alma soñou.

Pro na patria abatida e do pobo explotado
nacimos nós, os fillos da morte e do tristén,
percurando furiosos vinganza e novo estado
e unha roxa alborada sin cabo nin comén.

E a ti, bo compañeiro, que o furacán aleive
matou desesperado na outra banda do mar
prometémosche a terra dunha Galicia ceibe
pra enterrar os teus ósos onde teñen que estar.

Tamén aparece en:

Nin rosmar un laído
Concerto en Betanzos
Concerto en Xenebra
Concerto en Salvaterra de Miño
Concerto en Vigo
Concerto en A Pobra de Trives