No verán de 1999, un cancro en forma de 'bicho' facía que un amigo, Suso Vaamonde, perdera a súa voz. En outubro dese mesmo ano, Suso propúxome poñerlle voz a panxoliñas que el mesmo lles puxera música e que, xunto con temas meus, puidésemos gravar un disco para o Nadal. Pouco tempo para facelo. A finais de xaneiro do seguinte ano retomámo-lo tema, pero... demasiado tarde; Suso deixábanos fisicamente para sempre o 16 de febreiro, quizais para cantar nese lugar destinado ós bos e xenerosos, aínda que o seu recordo e a súa voz perdurarán para sempre entre nós. Non podía deixar no olvido o día que me entregou unha cinta-cassette coas panxoliñas que eu tiña que preparar, e moito menos podía esquecerme de un dos seus últimos desexos, así que me puxen a traballar. Este é o resultado. Penso que o cumprín, e que a Suso lle gustará.
(Miguel A. Martínez Chapela)